Gedachtenisplek: Christus, eenvoud en opstanding
In 2015 werd aan Wim van Drie gevraagd om een gedachtenisplek voor De Kandelaar te ontwerpen. Eerder was hij in 2009 als bouwkundig ingenieur betrokken bij de uitbreiding van het kerkelijk centrum. “Er was behoefte aan meer ruimte voor de jeugd, opslagruimte en een kantoor voor de predikanten,” vertelt Van Drie.
In het dagelijks leven was de nu 83-jarige Van Drie secretaris van de welstandscommissie bij de gemeente Arnhem. Voor ontspanning zong hij in het Elster mannenkoor. Met zijn inmiddels drie jaar geleden overleden echtgenote Truus heeft hij twee kinderen, een zoon en een dochter. “Mijn zoon heeft hetzelfde beroep als ik had, bouwkundige.” Vanuit de Liturgiecommissie en de werkgroep Kandelaar kreeg Van Drie het verzoek om een ontwerp voor een gedachtenisplek te maken. Hij kreeg hiervoor een ingeving van boven. “Het is niet van mij, ik heb het ontvangen.” Het tekenen en opschrijven van de vorm en de motivaties van de gedachtenisplek was voor Van Drie emotioneel. Als techneut had hij dit niet verwacht. De gedachtenisplek omvat een statafel op twee poten, waardoor deze lijkt op te stijgen. De tafel staat tegen de muur, zodat er niet omheen gelopen kan worden. Op de plank boven de tafel kunnen kruisjes worden gehangen met de namen van de overledenen. Aan het eind van het kerkelijk jaar krijgen nabestaanden het kruisje mee naar huis. Bovenop het wandbord zit een kruisje vastgelijmd. “Dit staat voor Christus”. De buitenrand van de hoofdvorm van het bord symboliseert een weg door het leven, van de alfa tot de omega, van het begin tot het einde. De twaalf inwendige hoeken vertolken het denken, voelen, geloof. “Het zelf proberen te lopen langs de randen van de kruizen is een soort levensloop, emotioneel, niet gemakkelijk, maar waardevol.” De uitwendige hoeken zijn vaak met een datum in te vullen, verjaardag, operatie, geboorte van een kind. De inwendige hoeken zijn veel lastiger te duiden. De eerste kus, het moment dat je zwanger bent en je op een wolk leeft. Of het tegenovergestelde, je alleen voelen, het verlangen om kinderen te krijgen, een niet geaccepteerde geaardheid. Voor iedereen is die weg anders, er is ook geen spelregel. Bij het rondgaan komen we bij een groef, een groeve, een graf van een geliefde. Je kan gelijk doorlopen, maar waarschijnlijker is dat je het pad naar boven moest maken met ‘hulp van boven’. Van Drie hoopt dat mensen die bij de gedachtenisplek staan om hun gestorvene te gedenken, dit verhaal tot steun mag zijn.