Wim van Drie maakte op verzoek van de liturgiecommissie en de werkgroep Kandelaar een gedachtenisplek.
Sinds april 2019 is deze afwisselend in de Kandelaar respectievelijk de Salvatorkerk te vinden.
Tafel: niet alleen een plank tegen de muur maar ook een tafel er bij, daardoor is het een plek geworden. Het is geen tafel om aan te schuiven, hij is te hoog, hij heeft de hoogte van een statafel. Bij een statafel ben je actief, bij deze tafel ben je actief met je gedachten. Omdat hij twee poten (met voeten) heeft in plaats van vier lijkt hij op te stijgen. Het tafelblad, wat uit drie delen bestaat, is naar voren versmald. Je kunt er nu dichterbij komen maar je kan er niet omheen.
Plank: de kruisjes komen aan de plank aan de muur. Een plaat van multiplex. Die plaat staat los van de tafel en heeft de suggestie van drie kruisen. Het middelste kruis is iets hoger. Het bovenste kleine kruisje staat voor Christus. Dit kruisje is net zo groot als de overige kruisjes, maar hij zit niet los maar is vastgelijmd, Vast en Zeker. Normaal zou het dwarshout van de buitenste kruizen lager zitten dan het middelste dwarshout. Bij dit ontwerp omarmt het middelste kruis Christus als het ware de twee buitenste.
Materiaal: tafel en kruisjes zijn van eikenhout zoals van het meubilair op het liturgisch centrum. Als je er dicht bij staat, kun je zien hoe mooi de vlam en de spiegels in het hout naar voren komen. Eenvoud, geen versieringen, houten balkjes van eenzelfde maat. Voor het blad drie balkjes aan elkaar verbonden, Vader, Zoon en Heilige Geest.
Plaat: een multiplexplaat van 18 mm dik. Dat zijn zeven verschillende lagen hout in de kleuren wit (blank), bruin en geel dwars op elkaar gelijmd tot een geheel, net mensen van alle rassen, die samen de gemeente van Christus vormen.
De kruisjes worden met een nagel opgehangen. We hopen het niet, maar als er een kind overlijdt komt er een klein kruisje aan de voeten van Christus.
Dit ontwerp kan in drie woorden worden samengevat: CHRISTUS, EENVOUD en OPSTANDING.